5 vragen aan Etienne Lemmens

Wie is Etienne?

Ik ben geboren en deels getogen in Valkenburg (L), deed mijn middelbare school in Sittard en heb sociaal-economische geschiedenis gestudeerd in Utrecht. Ik woon daar ook nog steeds, met partner. Wij hebben twee zoons (30 en 27 jaar) die het huis al uit zijn. Ik heb naast mijn rekenkamerwerk als zzp-er een eigen onderzoeksbureau, ben lid van de Raad van Toezicht van de daklozenopvang in Utrecht en lid van sectorbestuur van FNV Zelfstandigen.

Hoe ben je in de wereld van rekenkamers terecht gekomen?

Na mijn studie in de wereld van de sociale zekerheid ben ik terecht gekomen bij een klein advies- en onderzoeksbureau voor sectorraden (paritair samengesteld uit werkgevers- en werknemers-vertegenwoordigers). De eerste keer dat ik van decentrale rekenkamers hoorde was toen ik in 2005 gevraagd werd onderzoek uit te voeren naar re-integratietrajecten in het kader van de toen net gedecentraliseerde Wet werk en bijstand. Toen was mijn interesse gewekt en ben ik ben in 2006 voorzitter geworden van twee rekenkamers. Sinds die tijd ben ik blijven hangen in de rekenkamerwereld. Misschien moet de vraag zijn: “hoe kom ik eruit?” 😉

Mijn speerpunten als bestuurslid

Ik vind het gesprek over kwaliteit en professionalisering van rekenkamers en rekenkamerleden belangrijk. Dat gesprek kunnen we vanuit de NVRR ondersteunen. Dat proberen we onder andere te doen via de Goudvink. En mijn persoonlijke drijfveer door dingen te ontwikkelen als het ‘meetinstrument voor doorwerking’, het rekenkamerkompas en de metadossiers en -analyse.

Wat vind jij belangrijk in de nieuwe wet versterking decentrale rekenkamers?

Het allerbelangrijkste vind ik dat er eindelijk een besluit is genomen en er op een aantal punten duidelijkheid is gekomen voor decentrale rekenkamers. Zoals bij heel veel zaken hangt het niet altijd af van structuren die worden voorgeschreven, maar hoe de mensen in het veld dat invullen. Ik zie in ieder geval kansen om rekenkamers goed te positioneren en de relatie met alle spelers in het democratische krachtenveld stevig vorm te geven.

Welke vraag die we niet hebben gesteld zou je graag willen beantwoorden? En wat zou je antwoord zijn?

Wat is je motto? Ik kan me erg vinden in een zinsnede uit Münchhausens haren en Wittgensteins ladder van Paul Watzlawick: “Het leven is serieus, maar niet ernstig.”