In Nederland zijn vijftien gecertificeerde instellingen die zich bezig houden met jeugdbescherming en -reclassering. Maatregelen die binnen de jeugdbescherming en -reclassering vallen worden door een rechter worden opgelegd en zijn zeer ingrijpend voor betrokkenen. Er is dan sprake van gedwongen hulp, die als laatste middel wordt ingezet als niets anders meer helpt. Het gaat daarbij om een zeer kwetsbare groep kinderen en jongeren met grote problemen. Alleen gecertificeerde instellingen mogen deze maatregelen uitvoeren.

In Zeeland boden vier gecertificeerde instellingen jeugdbescherming en -reclassering: Stichting Intervence, het Leger des Heils, de William Schrikker Stichting en Briedis Jeugdbescherming. Stichting Intervence was met circa 760 cliënten de grootste gecertificeerde instelling (GI) van Zeeland. Hierdoor was Stichting Intervence zo belangrijk dat als zij om wat voor reden zou stoppen, dit grote gevolgen zou hebben voor de continuïteit van de jeugdbescherming en -reclassering in Zeeland. Het bestuurlijke besluitvormingsproces over de inkooprelatie met Intervence was daarmee voor de Zeeuwse gemeenten een complex en belangrijk proces dat tevens onder hoge (tijds)druk is verlopen.

Het voorliggende rapport gaat in op dit proces waarbij de rollen, bevoegdheden en het handelen van verschillende betrokkenen worden belicht.

Hoe is de voorbereiding van en de besluitvorming met betrekking tot de heroverweging van de inkooprelatie, tussen de Bestuurscommissie Inkoop Jeugdzorg en Intervence verlopen? Hoe verhoudt dit zich tot de kaderstellende en controlerende rollen van de gemeenteraden?
– In hoeverre is het handelen van de Bestuurscommissie Inkoop Jeugdzorg in dezen doeltreffend, doelmatig en rechtmatig geweest?
– Zijn er verbeterpunten aan te wijzen en zo ja, welke zijn dit?
– In het geval van verbeterpunten: wat zijn dan in het bijzonder aanbevelingen voor het samenspel tussen de gemeenteraden en de colleges?